25 jaar na dato: de cirkel rond?

Deel 1

*Voor het eerst in 25 jaar lijkt mijn innerlijk weten bevestigd te worden* 

Het begin van wat een bijzondere reis zou worden

In het jaar dat ik veertig werd, kreeg ik - na maandenlang vreemde lichamelijke klachten - te horen ‘het is Reumatoïde Artritis en het is niet te genezen’. ‘Het is niet te genezen’ klonk als een levenslang vonnis. Heel opmerkelijk kwam ergens vanuit mijn innerlijke diepte op het zelfde moment een gedachte - of eigenlijk was het méér dan een gedachte, eerder een weten - het is wèl te genezen’.

Dit onbekende weten zorgde er voor dat ik op zoek ging. Naar verklaringen, naar oorzaken, naar verbanden en vooral naar tools om mijn lichaam te genezen. Ik las alleen nog boeken die mij een eindje verder konden helpen en die mij deden nadenken over hoe ik met mijzelf (en mijn lichaam) en mijn leven omging. Het waren zowel (natuur)wetenschappelijke boeken als boeken uit esoterische hoek. Het leek een levensmissie te worden, niets kon me méér boeien dan dit diepgaande onderzoek naar het functioneren van mijn lichaam en alles wat ik nog meer was. Over voeding in de meest brede zin van het woord, de invloed van de psyche en de ziele-energie. Voeding – stress – zelfafwijzing…. Ik kwam van alles tegen onderzocht het zorgvuldig. Lichaam, ziel en geest bleken geen op zichzelf staande zaken voelde ik, in tegendeel, het een heeft invloed op al het andere en omgekeerd. Het besef dat een en ander ('ik') wel deel uit moet maken van een grotere Eenheid,  groeide met de jaren.

Het werd de boeiendste, meest bijzondere studie van mijn leven die me meer dan eens op een cruciaal kruispunt van keuzes bracht. En ja: pijn, loslaten, vertwijfeling en verdriet bleken evenzo waardevol als de gevoelens van diepe vreugde, eenheid, blijdschap, verbondenheid en liefde. Tezamen brachten ze me nieuwe inzichten en vergrootten mijn perspectief ten opzichte van wie ik ben en van ‘Ik BEN’.

Vraagtekens

Eén belangrijk aspect tijdens mijn zoektocht was het vertrouwen in mijn lichaam. Van een auto-immuunziekte (zoals reuma is) wordt gezegd dat het lichaam zichzelf aanvalt, omdat het geen onderscheidingsvermogen meer heeft in lichaamsvreemde en lichaamseigen stoffen. Wat daar dan de werkelijke oorzaak van is weet de medische wereld nog niet precies. Ik kreeg dus van de specialist medicatie toegediend om het immuunsysteem rustig te houden en het grotendeels uit te schakelen. De symptomen werden draaglijk en het verminderde de pijn. Eerlijk gezegd bleek dit medicijn meerdere keren een geschenk.
Maar er was ook lange tijd steeds die twijfel: had ik niet dat immuunsysteem juist nodig om te genezen van deze ziekte? Als je bedenkt dat het natuurlijk zelfgenezend vermogen van het lichaam ongekend sterk is, wat is er dan wel niet gebeurd in mijn systeem dat dit het liet afweten? En wanneer is het moment dan daar dat het haar van nature gezond onderscheidingsvermogen terug heeft, hoe herken ik dat (zodat medicatie kan worden verminderd) en – meer dan dat - op welke manier kan het dit vermogen terugkrijgen?
Tegelijkertijd groeiden mijn bewustzijn van en inzichten in de samenhang tussen lichaam, ziel en geest en multidimensionele bewustzijnsvelden. Ik kreeg meer besef van wie ik lange tijd dacht te zijn en van wie ik eigenlijk werkelijk ben, en in mogelijke oorzaken van ‘spirituele ontstekingen’ die hun weerslag kregen in mijn lichaam.

Zoeken werd ontdekken: lijden werd liefde

De zoektocht naar genezing werd gaandeweg een ontdekking in en vanuit een nieuw bewustzijn van heelheid voorbij een illusionaire gedachte van afgescheidenheid. En ik liet het fysiek willen genezen los, het was niet meer belangrijk voor me en liet daarmee ook de twijfel en mijn vragen over medicatie los. Heelwording bleek een woord dat veel meer diepgang en betekenis voor me kreeg. Ik focuste mij op die heling van binnenuit van alle aspecten in mijzelf die weer deel willen uitmaken van dat oorspronkelijke eenheidsbewustzijn. Zoals het (ik) bedoeld was te zijn. Ik werd me bewust van lichtere delen en ook van ondoordringbare donkere aspecten in mij zelf. Het donker in mij bleek niets anders dan leegte en onbewustzijn. Mijn mindset veranderde en zorgde voor een belangrijke bewustzijnsverschuiving: de oude overtuiging dat groei alleen door lijden mogelijk is, maakte plaats voor een nieuw besef van groeien door Liefde en zelfcompassie. Dit daadwerkelijk te beseffen en te doorvoelen werkt zoveel dieper door dan enkel het te weten.
De diagnose RA was destijds voor mij een richtingaanwijzer. Een verwijzing naar de weg terug naar de eenheid in mijzelf. Hoewel ik die weg nog wel een tijdje zal bewandelen, dacht ik de tijd rijp om het boek te publiceren dat tijdens de laatste doorleefde ervaringsjaren ontstaan is. Maar dan….!

Onverwachte 'donderslag'

Dan komt er informatie op mijn pad dat me totaal uit mijn doen bracht en me vreemd genoeg zelfs deed twijfelen over de waarheid en betekenis van al mijn zelf-inzichten en ervaringen van de afgelopen jaren.
Anthony William, de stem van ‘Spirit’ zegt me dat de werkelijke oorzaak van RA een ‘doodgewoon’ akelig virus zou zijn dat zich lange tijd rustig hield en onder invloed van bepaalde co-factoren plotseling explosief ging groeien. Mijn immuunsysteem zette alle zeilen bij om het lichaam te beschermen tegen deze indringer, wat de voor RA kenmerkende symptomen veroorzaakte. Het virus voedt zich met alles wat laag-energetisch is maar kan volgens William door genezende voedingsmiddelen uitgehongerd en zelfs geëlimineerd worden. (Hier lees je meer over Medisch Medium Anthony William). Fysieke genezing werd plots weer onder mijn aandacht gebracht en bleek - hoe ongelooflijk ook - zelfs binnen handbereik.

Voor het eerst in al die jaren hoor ik iemand zeggen dat RA te genezen is en krijg ik bevestiging van mijn allereerste innerlijk weten.  Mijn immuunsysteem zal nooit mijn lichaam aanvallen. 

Deze gedachte alleen al maakt zoveel verschil! Dat het lichaam zichzelf nooit zal aanvallen voelde als een zeer versterkende en zelfbekrachtigende mindset met ver-strekkende gevolgen. Het brengt ontspanning en zachtheid in mijn lichaam. Mijn lichaam werd met deze gedachte plots een vermogende kracht van wijsheid die er onvoorwaardelijk voor mij is en waar ik in het volste vertrouwen mee kan samenwerken. Mijn lichaam houdt van mij, is dat niet bijzonder? Ik hoef niet met alle macht de controlerende touwtjes in handen te houden, ik heb er plots een heel betrouwbare bondgenoot bij.

Zou het werkelijk waar zijn? Informatie van een Kennisbron die onze wetenschappelijke en natuurlijke kennis te boven gaat? Dat zou betekenen dat ons letterlijk een Hogere Hand wordt toegestoken, helemaal passend in deze tijd die wel als het begin van een 'Age of Miracles', een Tijdperk van Wonderen wordt bestempeld...

Maar ondertussen...

Kon mijn brein het niet echt vatten...Een virus... is het werkelijk zo simpel?  Het was een enorme schok en ik overdrijf niet als ik zeg dat ik dagenlang van de kaart was. Voor mijn gevoel klopte de informatie maar ik kon het niet kloppend krijgen met mijn bewustzijn van nu.

Het was alsof er kortsluiting ontstond in mijn hoofd en ik gleed ik af in een levenloze leegte...

-lees verder in deel 2: 'Zelf-erkenning'-

 

3 gedachten over “25 jaar na dato: de cirkel rond?”

  1. Lieve Tineke,
    Zo volledig herkenbaar. Mooi dat je het chronologisch en helder verwoordt zodat het voor ieder op dit pad herkenbaar en dus helpend wordt.
    Ik ben benieuwd naar je vervolg.
    Mijn symptomen van wat men noemt Lupus, hebben mij 50 jaar lang geholpen als boodschappen van mijn wezen, als de Meester op mijn levenspad. Ik heb daarin op veel lagen van mijzelf heel veel geleerd, doorzien en geïntegreerd. Ook leerde het mij te Zijn in de beperkingen en pijn zonder mijn hogere bewustzijn te verliezen.

    En dan is daar ineens Anthony William, Medical Medium… Ik herken waarheid in zijn benadering. Ook ik ben geschokt en geëmotioneerd in de herkenning van het Epstein Bar Virus als veroorzaker van 50 jaar heftige symptomen. Over de weg die ik aflegde, wat juist die weg me leerde.

    En dan ervaar ik naast van alles, ook verwarring over wat 2 wegen lijken te zijn. De betekenis gevende ervaringsweg met uitbreidend bewustzijn (zeg maar de weg vd geest) én de weg van het fysiek verstoorde door een sneaky, muterend virus en de werking van zuivere voeding (zeg maar de weg van de stof).
    Beiden waar, dus één, maar voor mij is er nog een gat tussen beiden. Een gat waardoor het nu de weg vd geest lijkt tegenover de weg van de stof. Ergens moet een brug zijn over dit schijnbare gat, een vereniging van de afscheiding in de 2 denksporen. Daar zoek ik naar en ik ben daardoor extra benieuwd naar het vervolg van jouw schrijven.
    Ikzelf kijk richting energie als vereniger. De energie van de levende en begeestigde voeding en de energie van de tot stoffelijk bewustzijn gekomen geest.

    Ik kijk uit naar jouw bevindingen.
    In liefde en verbindingen
    Yolinde

    Beantwoorden
  2. Jazeker lieve Tineke herken ik veel op een heel andere wijze en kan ik het niet zo onder woorden brengen maar raakt het in mij “zo is het” . En wat is dat “het” ?
    “ Het” is zowel in ieder anders alswel hetzelfde.
    Jouw lichaam, jouw leven liefhebben met wat er zich ook voor doet of wat er ook aan pijn is, maw acceptatie met dat wat je geschonken wordt (ook al zie je het als last maar niet als geschenk) . Met “jouw” bedoel ik mijn leven.
    Ik voel dankbaarheid voor ieder stukje bewustwording en mededogen met de pijn die me daar brengt . Jarenlang was er een schuldgevoel en een afwijzen van mezelf (lees: mijn! Zelf) Maar ook een diep vertrouwen van dat kan niet de reden zijn van mijn bestaan.
    Dank je voor het delen en het stuk dat we samen kunnen gaan we zijn zo verschillend en zo “gelijk”.
    Ik voel me moe maar gelukkig met wat ik mee maak de laatste dagen.
    Iemand zei moe kan ik me voorstellen maar het voelt alsof God bij je is.
    Voor mij voelt het als gedragen worden door de leegte en toch ook moe kunnen voelen.
    Het voelt als een overgave aan het leven zelf wat ik gekregen heb.
    Wat ik er in de jaren van gemaakt heb het overleven gaat steeds meer over naar leven in dankbaarheid voor ziekte/gezondheid , pijn/vreugde en alle tegenstellingen die je maar kan bedenken. Ik kan vreugde en verdriet tegelijkertijd voelen en laten zijn. Het is een, met mezelf en daardoor ook met de ander.
    Lieve groet, noortje

    Beantwoorden
  3. Lieve Tineke,

    Ja zeker, genoeg herkenning van de door jou, op een altijd met zulke prachtige woorden vertaalde, ervaringen. En daarmee een gevoel van “ wezenlijk verbonden zijn”. Daarnaast ook het gevoel van van verschil, van er elk op een manier mee omgaan die bij ons past en ons verder helpt. De bijeenkomsten heb ik daarom altijd zo fijn gevonden, omdat jij daarin voor iedereen de ruimte geeft om zichzelf te zijn en er ruimte is voor uitwisseling. Via de mail voelt dat anders. Bij de inleiding voel ik de verbinding, het geheel is voor mij vaak te veel, hoewel ik ook daarbij geniet van jouw stijl. Waarbij ik me voor kan stellen hoe verhelderend en genezend het voor jou zal zijn om alles zo op papier te kunnen zetten. Dus neem maar aan dat het aan de langzaam verminderende capaciteit van mijn vermogen tot opnemen ligt dat ik het moeilijk vind.
    Hoe dan ook, herkenning of verschil, ik ben intens blij dat jij op mijn levenspad bent gekomen en hoop dat we elkaar nog zullen tegen komen.
    Een hele lieve groet, Ienke

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Geverifieerd door ExactMetrics