25 Jaar na dato: Zelf-erkenning

Deel 1 vind je hier

Deel 2

Dat mijn voedingspatroon mijn bloedbeeld beïnvloedde was jaren geleden de eerste zelfontdekte fysieke schakel in mijn zoektocht naar (wat later zou blijken) meerdere oorzaken van RA. En nu lijkt de laatste schakel eveneens op het fysieke vlak te liggen.

Niemandsland

Ik was compleet in de war, ik had die fysieke zoektocht en zorg al jaren geleden losgelaten. Niet alleen was ik ervan overtuigd geraakt dat de werkelijke oorzaken zich in mijn energetische lichamen bevinden/bevonden, het werd ook door verscheidene - zelfs wetenschappelijke - bronnen bevestigd. En nu komt er zomaar een 'simpele' fysieke verklaring uit de lucht vallen... Terug bij af?

Een simpel VIRUS notabene!!!…. Waarom wist ik dat twintig jaar geleden niet? En dan is daar dat zware gevoel: Wat hebben al mijn inzichten van de laatste jaren dan nu nog voor waarde? Heb ik me alles dan maar gewoon ingebeeld, heb ik een illusionaire werkelijkheid gecreëerd en mezelf een beetje voor de gek gehouden? Bestaat er überhaupt zoiets als bewustzijnsgroei? …. Maar die ervaringen, inzichten en mijn groeiend intuïtief vermogen dan? En vooral ook die reacties en signalen van mijn lichaam dan… betekenen ze uiteindelijk helemaal niets?
Ik, die een stevig fundament dacht te hebben gecreëerd voor een toenemend nieuw bewustzijn dat me talrijke mooie bevestigende ervaringen bracht, raakte nu de verbinding en mijn gronding totaal kwijt. Terug bij af…. Het is puur fysiek en al het andere heb je je maar verbeeld en is van niets en generlei waarde... ?????

De verwarring kon ontstaan door mijn gevoel dat de boodschap van William kloppend is. Dit leek op dat moment zo in tegenstelling tot die andere – innerlijke - wetenschap, mijn huidige bewustzijn en denkrichting. Het ene ‘weten’ vond geen aansluiting bij dat andere. Het stond lijnrecht tegenover elkaar, vond geen bevestiging, alleen maar ontkenning en ontkrachting.

Alsof dat nog niet genoeg was...

Toen was daar ook nog eens die opmerking: ‘Jij gelooft ook alles’ die als een keiharde mokerslag diep in mijn systeem binnendrong en de ontkennende gespletenheid en afscheiding nog groter maakte. Dit was een van de triggers in een kort tijdsbestek die mij tot diep in mijn ziel wist te raken. Ik voelde me op alle lagen van mijn ‘zijn’ afgewezen, ontkend. Het deed mij pijnlijk ineenkrimpen en terugtrekken in een donkere ruimte waar ik niet gezien wilde worden en waarin ik me onttrok aan alles waar ik me altijd in liefde mee verbonden wist. Weg uit mijn ruimte van licht, klank en kristal. Zelfs weg van mijn innerlijk weten, dat ik toch in de loop der jaren gaandeweg steeds meer had leren vertrouwen.

Ik kwam vast te zitten in een levenloos niet-weten tussen twee werelden. Dit was niet zomaar een gevoel van ‘niet-weten’ dat je er gewoon kunt laten zijn. Ik voelde me verslagen en neergeslagen, verloren en ik had mijzelf verloren. Ik was als een stille robot in mijn dagelijks functioneren, zowel gevoelloos als emotioneel labiel tegelijk. Ik kon niet echt bij die diep gewortelde emotie komen, laat staan bij mijn hoger weten en intuïtie. Verwarrend, zo complex en zo veel…. Alles voelde van het ene op het andere moment zonder enige zin.

Gespletenheid – ontkenning van het goddelijke Zelf

Het was een akelige toestand waarin niets er meer toe deed. Een ledig niets, waarin vooral ik zelf er niet meer toe deed. Dagenlang verkeerde ik tussen twee werelden zonder er enig contact mee te kunnen maken. Dan was er het moment dat ik mij realiseerde dat ik hier dit keer niet in mijn eentje uit kon komen en ik vroeg mijn Begeleiders me hulp te sturen.

God zij dank was er die ene aardse engel die me in een stil samenzijn de alom-aanwezige energie van onvoorwaardelijke Liefde weer enigszins kon laten voelen.

Er kwam weer een beetje rust in mijn hoofd en een opening in deze gemoedstoestand, waardoor een diepe kras op mijn kinderziel zichtbaar werd: niet gekend worden, genegeerd worden, niet gezien worden. Mijn kind heeft ondraaglijke pijn omdat het zich niet gezien voelt. Het werd me het afgelopen jaar zo duidelijk getoond...

Triggers… Hoe lang heb ik eigenlijk een deel van mijzelf ontkend? Heb het niet willen zien, geen ruimte gegeven, geen bevestiging gegeven, geen voeding gegeven, uit het licht vandaan gehouden? Hoeveel eeuwen lang heb ik alleen de duisternis in mijzelf gevoed en daarmee bevestiging en erkenning gegeven, terwijl ik mijn licht niet de ruimte gaf? Hoeveel tijdperken lang was ik te angstig, te blind, te onbewust, te miskend om mijn ware ik te zien, te aanvaarden, te herkennen, te leven?

Tot aan vandaag droeg ik het mee: zelfontkenning. Misschien is het zelfs al ontstaan vanaf het moment dat ik vanuit die eenheid de dualiteit inging en het gevoel van afgescheidenheid is gaan groeien. Of op het moment dat ik als vrij lichtwezen een fysieke vorm aannam. Zelf-ont-kenning… Jezelf niet meer (er)kennen. ‘Erken het Licht in jezelf’ klonk een stem in mij tijdens een meditatie. Daar werd ik even stil van… Had ik dat niet werkelijk gedaan dan de laatste jaren?

Dankzij die krachtige engel van licht en liefde kwam er gelukkig weer een opening. Wankel, want er was nog steeds verwarring en onbegrip, ook al had ik toch ergens een vertrouwen dat mijn vragen om hulp en helderheid op een bepaald moment beantwoord zouden worden.

Herstel

In de maanden die volgden begon ik weer vaste grond onder mijn voeten te voelen. Het vertrouwen in mijn intuïtie en in mijzelf keerde terug.

Maar dan nóg bleef er die prangende vraag: Wat is dan de (spirituele) betekenis en de boodschap van het Epstein-Barr virus voor mij? Bevat het überhaupt een diepere boodschap? Is er een relatie of toch helemaal niet? Ondanks die mooie boodschap van mijn lichaam (zie ‘Het Lichaam Spreekt’) was het me nog niet volledig duidelijk. Hoewel af en toe in mijn bewustzijn voor heel even een 'helder kwartje viel', kon ik het niet volledig vatten...

Hoe of Waar vind ik de verbinding in mijn gespleten bewustzijn?

- lees het vervolg in deel 3: 'Een nieuwe resonantie' -

GREEN TARA

Vandaag (1,5 jaar later) lees ik in de Sophia Code de woorden van Green Tara:

De wortel van alle lijden komt voort uit de overtuiging dat goddelijkheid onvolmaakt is omdat het jou in de steek heeft gelaten. Door deze denkwijze wortelde een overtuiging dat goddelijkheid fundamenteel gebrekkig en niet te vertrouwen is. Vanuit deze geloofswortel groeiden takken van virale geloofssystemen die werkelijkheden van lijden voor je construeerden waardoor je tijdens deze illusionaire zoektocht leerde dat het leven onveilig is.
Door vast te houden aan deze overtuiging van jouw falende goddelijkheid en leven ontstond er ogenblikkelijk leed in je geest. Lijden is een schokkende ervaring voor de onschuld van je menselijke hart, dat het fundamenteel zelf kent als de troon van de goddelijkheid van je Hogere Zelf.
Wanneer je vrije wil tegenstrijdige geloofssystemen over goddelijkheid omarmt, kwelt je menselijke bewustzijn zich met hoe om te gaan met deze illusies binnen de beperkte kaders van dualistisch begrip. De pijn die je voelt als je probeert onoplosbare illusies op te lossen, wordt uiteindelijk ondraaglijk voor je ego, die vervolgens reageert met een beschuldigende wijsvinger naar de imperfectie van je goddelijkheid. Je falende goddelijkheid wordt verantwoordelijk gesteld voor de oorzaak van je lijden.
Daarom is de wortel van al het lijden een verdeeld zelf: je beperkte dualistische begrip is in strijd met de Waarheid van je Volmaakte goddelijkheid en de Volmaaktheid van het leven die die Goddelijkheid aan jou openbaart.
Het diepe besef en bewustzijn van je goddelijkheid lost de ondraaglijke gehechtheden en ketenen van verwarring op die door virale geloofssystemen zijn gecreëerd en die er de oorzaak van zijn dat je onnodig lijdt om wat en wie je bent.

MANTRA

OM TARE TU TARE TURE SOHA

De mantra van Green Tara, waarin de energie van het woord 'TARE' de brug is om ongeloof, haat en wrok de rug toe te keren, en over te steken naar het licht van onze ware aard. Aan de andere kant van deze brug bevindt zich het geluk dat boven alle lijden ligt: het huis van je eigen zelf gerealiseerde goddelijkheid.

Het uitspreken van deze mantra helpt ons om los te komen uit die gehechtheid aan lijden. Vooral van ons zelf, maar ook om los te komen van het lijden van anderen. We hoeven niet in de lijdensweg van anderen mee te lijden om er verlichting te brengen, er is een lichtere manier die zoveel sterker en krachtiger werkzaam is.

1 gedachte over “25 Jaar na dato: Zelf-erkenning”

Plaats een reactie

Geverifieerd door ExactMetrics