Transformatie: Er is iets aan de hand…

Er is iets aan de hand met mijn ‘beleving’ van tijd en van het dagelijks leven om me heen. Te midden van een roerige wereld word ik steeds meer een stilte gewaar in mij zelf die zowel vreemd als tegelijkertijd fijn voelt.
Mijn afgelopen zomer was er een van het meest verstilde soort, waarin al het leven in mijn tuin het enige was waar ik behoefte aan had. Ogenschijnlijk in een modus van ‘niets doen’, terwijl ik zóveel ervoer.

Ik voelde me zo verbonden met… ja, met wat? De Geest van de Natuur? Misschien komt deze omschrijving wel het dichtstbij. Het is een lichte en zo heerlijk aanwezige energie die mijn lichaam steeds krachtiger lijkt te doorstromen en op diepere lagen lijkt te doordringen. Leven gevende inspirerende sprankelende energie… God?

En ik ontwaarde zóveel in mijzelf wat gewoon niet meer goed voelt. Overtuigingen, door een oud bewustzijn gevormd en geconditioneerd, die mijn leven beheersten. Het was lange tijd een basis van waaruit ik mijn zelfbeeld, mijn leefomstandigheden en zelfs mijn fysieke gesteldheid creëerde.
En nu besef ik meer en meer dat dit niet is wie ik werkelijk wil zijn. En hoe sterk sommige van die conditioneringen ook af en toe in al hun hardnekkigheid de kop opsteken, ze voelen gewoon niet als waarheid. Het klopt niet meer.
Ik kantel ze, kan steeds meer ‘omdenken’, kan vooral steeds vaker kiezen voor de stille stroom van Leven in mijzelf die mijn fysieke lichaam zo lijkt op te tillen en die zo hetzelfde voelt als die waarvan de natuur om me heen is doordrongen… ‘Liefde’?

In die verbonden stilte kom ik in mijzelf emoties tegen en vreemd genoeg een soort van droefheid van loslaten. Leegte, bibberig, een niet-weten, maar tegelijkertijd een innerlijk besef dat in mij iets nieuws aan het rijpen is. En dat het alle ruimte nodig heeft. En ik besluit om ruimte te creëren de komende maanden, zonder te weten hoe die ruimte ingevuld gaat worden. Zelfs datgene waarin ik met heel mijn hart op kon gaan, bleek een verkeerd spoor.  ‘Wat is mijn weg?’
Dus nu ben en voel ik mij zo ‘blanco’ als ik me maar kan voelen. En dat bibbert en geeft af en toe een vreemd diep gevoel van ‘dood gaan’. En misschien is dat ook wel zo: de oude ‘ik’ maakt plaats voor een ‘ik’ die mijn ware ‘Zijn’ meer weerspiegelt.

Er valt nog veel te ontdekken, niet vanuit een onderzoekende houding of een gevoel van gebrek aan iets, maar eerder vanuit een ontvangende en liefdevolle houding van liefde en dankbaarheid voor alles wat er is. Deze nieuwe staat van ‘zijn’ zal iets anders creëren. Het zal aantrekken wat bij mijn nieuwe ‘ik’ past, wat mij inspireert en wat mijn Lichtenergie zal doen toenemen. Ook mijn lichaamscellen krijgen een andere informatie en zullen zich daarnaar gaan gedragen. Het voelt als een stevig geaarde krachtige onderstroom die het ‘bibberen’ kalmeert en die iets nieuws in mij heeft geopend.

Voel jij het ook? Voel jij ook dat de tijd van op zoek zijn voorbij is en dat je meer op ontdekkingsreis bent nu? Je hart volgen houdt in dat je als van zelf inhaakt op datgene waarmee je resoneert of met diegene(n)met wie je op dezelfde frequentie zit. Een onafhankelijke en vrije verbondenheid. De tijd van nu (jouw ziel) vraagt van je dat je nog meer naar je ‘eigen wijsheid’ gaat leven. Hoe heerlijk is het als je jezelf die vrijheid kunt en durft te gunnen nu. Waar word je blij van?

Jóuw waarheid heeft nu hoogste prioriteit, ga er voor! Vertrouw maar – zelfs als je geen bevestiging of voorbeelden om je heen ziet – volg je hart en ontdek! Maak ruimte vrij voor je zelf en neem alleen tot je wat voor jou van belang is. Je gevoel en je lichaamsreacties spreken voor zich. Laat je inspireren door wat jij vanuit liefde en dankbaarheid aantrekt op je pad naar heelwording.
En misschien voel je je net als ik een beetje bibberig en blanco en weet je het gewoonweg niet. Wees maar eenvoudigweg en BEN in alles wat je doet en voelt onvoorwaardelijk je Zelf.

Sta je zelf toe overvloedig te ontvangen wat je in Liefde geeft.

In eenheid, Tineke

(tevens voor Innerlijk Besef)