Beslissend
En dan besef je ineens dat het grote Moment Nu is. Dit moment van NU lijkt wel een heilig moment te zijn. Als dat speciale oplichtende punt waar tijdlijnen kruisen. Herbezinning op een keuze voor de Waarheid van je hart. Na een lange voorbereiding ben je nu hier aangekomen. En nu? Hoe verder en hoe dan?
Dagelijks ruimte geven aan de stem van ons innerlijk weten en de stem van een hoger bewustzijn binnenin, is haast een pure noodzaak en van levensbelang in dit bijzondere tijdsmoment van evolutie van menselijk bewustzijn. Zien met de ogen van je Hoger Zelf, geeft je onderscheidingsvermogen in wat voor jou goed is of niet goed is. Kijken met en door deze ogen naar alles wat en iedereen die je af wil houden van je verbindende Lichtbewustzijn. In je eigenwijze (licht)kracht blijven, oordeelloos naar de wereld om je heen, oordeelloos naar pijnlijke keuzeprocessen in je lichaam. Weerstanden... laat je Hoger Zelf Licht er op schijnen.
Afscheid en Welkom
Evolutie is niet alleen een energetisch spiritueel gebeuren, het is ook een heel fysiek aardend proces. Ascentie - bewustzijnsverhoging in de wereld van nu, in jouw en mijn fysieke menszijn. Menselijke tranen van afscheid van het verleden mengen zich met tranen van blijdschap, ontroering en vreugde voor de nieuwe energie die je als kloppend voelt, ervaart en ‘weet’, ook al zoeken je fysieke ogen hier soms tevergeefs naar in de wereld om je heen.
Midden op de brug in een leeg NU en - hoewel het verleden nog trekt - wetend dat de enige juiste stap nu de stap naar voren is. Onontkoombaar, er is geen weg terug; terug is er slechts duisternis. Voel in je centrum wie je werkelijk BENt, voel jouw aangeboren oordeelloze Waardevolle IK, dit kostbare krachtige anker diep van binnen. Onschendbaarheid. Waarheid. Laat dit je uitgangspunt zijn voor NU en voor elk volgend moment van NU in de komende tijd. Jouw Licht is de dragende kracht voor zoveel anderen met jou die dezelfde keuze maken op dit moment.
Onze gezamenlijke keuze om onze hogere Waarheid te leven is de dragende kracht voor het ontwaken van de nieuwe Aarde en een nieuwe mens.
Keerpunt
De energieën van deze maand augustus lijken diepliggende gevoelige snaren in mijzelf te raken die nog heel even een klankecho uit het verleden laten horen voordat ze mee gaan resoneren in een nieuwe frequentie. Ja natuurlijk, er waren vaker van dit soort echo's en omkeermomenten. Maar nooit leek het moment van nu, van 2021, zo diepgaand en beslissend voor mijn toekomstige zelf. Laag voor laag confronteert mij met onbewustzijn. Laag voor laag keer ik om, aanschouw ik en zie ik oplossen in een nieuw weten, in een nieuw zelfbeeld, in een nieuw zelfbewustzijn, een nieuwe werkelijkheid scheppend. Hoofd geeft eindelijk gehoor aan de roep van Hart. Nee, ik weet niet wat komt, hoeveel donkerte ik nog zal tegenkomen en wat mijn keuze mij zal brengen. Dit moment, tijdloos en tijdelijk tegelijk, is krachtig, licht en vredig.
Lang geleden beschreef ik hoe zo'n echoënd verleden mij in een dans tussen oud en nieuw deed belanden. Het trekken van het oude, het maar met moeite los kunnen laten om uiteindelijk te kiezen voor de meest harmonieuze klank. Een korte aangepaste versie vind je onderstaand.
DANS
Als een roep vanuit het verleden
wordt er een diepe snaar geraakt...
EN DANS IK DE DANS
tussen voelen en denken
tussen waarheid en illusie
tussen rede en radeloosheid.
IK DANS
tussen Duisternis en Licht
een dans van
afgescheidenheid naar Eenheid
en weer terug.
Al dansend vind ik
meer van mijn ware identiteit
in Licht, Liefde en Heelheid.
Voorbij
angst en pijn van
afgescheidenheid.
OVERGAVE
aan 'Al wat MIJ is':
'Yes, Thank You, I receive'
En in die warme stilte van Eén
sterft de echo
in een liefdevolle lichtklank van
'IK BEN'
***
De zwaarte voorbij - dankbaarheid
Dan is het nu eind augustus als ik dit schrijf. Zoals ik in een vorig blog al met je deelde, waren de laatste maanden fysiek af en toe zwaar voor me. Zachtheid naar mezelf en mijn lichaam, rust en overgave was nodig maar niet altijd even gemakkelijk. En nu is het net of er tussen en onder de pijnlijke plekken wat meer 'lucht' komt. Alsof niet alleen ikzelf wat ruimer kan ademhalen, maar ook die plekken meer zuurstof tot hun beschikking hebben. Dat geeft nieuwe moed! Ja, ik heb me opengesteld voor aardse fysieke hulp en ontvangen. Maar er is meer...
Bij onze Andaralicht-samenkomst van augustus was de lichter wordende energie heel goed voelbaar. Ik voelde een enorme 'volheid' van Aardse en Kosmische aanwezigheid. Hemel en Aarde leken op nog diepere en nieuwere lagen tot Eénheid te komen in mijzelf. En ik wist: Ja, HET IS GOED! We zijn met zovelen, in, op en buiten de Aarde. Het is een feit: het hoogste Licht heeft de diepste duisternis overwonnen. Dat gaf me een enorme boost van bekrachtiging. Er is zo ontzettend veel Lichtpower om ons heen (en in ons)! Dat sterkt, en dat geeft vooral het gevoel dat je er niet alleen voor staat en dat al jouw keuzes voor het beste in je zelf, bijdragen in de toename van deze Lichtpower. Ter bevrijding van de mens uit lijden en onderdrukking.
Eén van ons verwoordde de Andara-energie van die dag als volgt: "Dit is het keerpunt. In het uur van de Dood is de dood overwonnen - In het uur van de Dood creëert het Leven nieuwe vorm'.
Dankbaarheid overheerst, wij (de mensheid) zijn (is) op het keerpunt beland.
Het is nu tijd
Onderstaande (vrij vertaalde) tekst 'HET IS NU TIJD' komt uit het boek 'Pleiadian Perspectives - The Colonization of Maldek - en is genaamd: ANTICLIMAX. Ik deel het graag met je omdat het zo treffend het voor de mensheid beslissend tijdsmoment van nu weergeeft.
“Het is nu tijd”
Een stem achter mij trekt me zachtjes terug
naar hier en nu, naar het moment
waar alles begint en eindigt, allemaal tegelijk'.
Een stevige, maar zachte aanraking op mijn schouder
echoot zonder woorden:
“Het is nu tijd”
Met slechts een hoofdknikje groet ik haar.
En ook in haar ogen is de zelfde boodschap te lezen.
Mijn ogen vragen: ‘Nog even’.
Haar glimlach antwoordt medelevend:
"Het is NU tijd"
‘Kom,’ zegt ze.
En ik draai me om om nog een laatste keer achter me te kijken,
wanneer haar hand heel lichtjes op mijn schouder drukt,
om haar uitnodiging kracht bij te zetten.
Haar aanraking zegt opnieuw “KOM”,
Met een diepe zucht draai ik me naar haar toe,
En weg stappen we samen, Spirit Woman en ik, hand in hand.
"Kijk niet achterom”, zegt ze; een snelle schok van paniek door me heen.
Ik wil me losrukken en me omdraaien, maar haar hand verstrakt nu, sluit zich om de mijne,
nog een keer herhalend: “Kijk niet achterom”.
En we lopen verder, mijn hart bonst.
Met smekende ogen kijk ik haar aan, ‘Nog een laatste...’
Maar de dringende blik in haar ogen geeft een stille waarschuwing: "Kijk niet achterom".
Ik voel dat ze me met haar hart aanspoort, de boodschap in liefde herhalend.
Maar ik kan niet verdergaan, mijn impuls is te sterk.
En snel draai ik me om, in de hoop op een laatste teken om terug te keren,
om te horen zeggen: ‘Blijf. Hier hoor je thuis’.
Maar in plaats daarvan is er alleen duisternis en een lege stilte.
Ik kijk haar vragend aan, zoekend naar antwoorden, in de hoop op begrip.
Maar haar ogen, haar hart, haar aanraking, haar stille woorden zeggen allemaal: "Ik heb geprobeerd om je tegen te houden".
De stevige voorzichtige druk van de arm om me heen neemt me mee voorwaarts.
Ik begrijp het niet, en toch gaat er nu een zachte golf van diepe vrede door me heen.
En samen lopen we verder. Er is niets voor ons. Er is niets achter ons.
Een doordringend gevoel van aanwezigheid; van hier NU; van anticlimax.
Ik vraag me af waarom ik dit zo lang heb genegeerd.
Tijdlijnen verliezen hun kracht in het hier en nu.
Of we nu minuten of uren, dagen of eeuwen liepen,
ik kan het niet vertellen.
We stonden nooit stil.
En in de stilte en rust van beweging
kunnen dagen of levens in één stap voorbijgaan.
Ik weet dat ik iets heb geleerd dat me een gevoel van kracht geeft,
Geloof, geduld en vertrouwen zijn Alomtegenwoordigheden, voor mij even natuurlijk als ademhalen
of de wind in mijn haren voelen, of opspattend helder koud stromend water in mijn gezicht.
Wij gaan stil en eerbiedig verder;
Een levende, wandelende Namasté naar alles wat is geweest, naar Alles Dat Is,
en Alles dat zal zijn, en naar elkaar.
En met elke stap valt de last van alles en iedereen in mijn verleden steeds meer weg.
Stuk voor stuk lost het net zo gemakkelijk op als de zon in de avondhemel.
Totdat, eindelijk, alles wat er nog over is
een lichtgevende leegte in mij, en ik ben in de Lichtgevende Leegte.
"Het is nu tijd".
Haar woorden krijgen een nieuwe betekenis, maar ik begrijp het niet.
Terwijl de Lichtgevende Leegte in en om me heen groeit, knijpt ze in mijn hand en laat die dan los,
en op de een of andere manier weerklinkt in dit gebaar de echo van haar woorden.
Mijn ogen zoeken antwoorden. Maar haar ogen worden eerst helderder en beginnen dan te vervagen. Haar beeld verdwijnt in de Verlichte Ledigheid.
Ik reik uit om haar hier te houden, maar ik kan het niet. Een laatste, levende glimlach en zacht knikje
en ze is weg.
Geluiden van stilte schreeuwen om
Vergeten herinneringen.
De wind van de tijd waait door mijn kern.
Ik ben alleen op een pad van en naar Nergens,
Zo plotseling, als een vallende ster
in een donker wordende lucht op weg naar 'wie weet waar'.
Achter mij: duisternis, voor mij: een zachte waas.
En hier en NU: De lichtgevende leegte.
Iets in mij komt op de een of andere manier tot rust.
Een golf van vrede en acceptatie verspreidt zich in mij -
Hoewel ik niet weet waarom. Ik begin verder te lopen. Er is niets voor me en niets achter me.
Slechts dat doordringend gevoel van aanwezigheid
Van ‘Dat ik Ben’; van hier en nu, van anticlimax.
Ik vraag me af waarom ik dit zo lang uit de weg gegaan ben.
In mijn eentje loop ik door - minuten of uren of dagen, ik zou het niet weten.
Maar ik stond nooit stil. En opnieuw in de stilte en rust van mijn eigen beweging,
stap voor stap, leer ik iets. Ik word meer.
En kracht, geloof, geduld en vertrouwen, verdiepen zich. Ze zijn voor mij Alomtegenwoordigheden, even echt en natuurlijk als het bestaan.
Lopend in stilte en eerbied, ben ik een alleengaande, wandelende en levende Namasté
voor alles wat is geweest, en Alles Dat Is, en Alles dat zal zijn, en voor mijzelf.
En met elke stap glijdt de last van de betekenis die ik gaf aan haar, aan ons, aan alles, weg:
Oplossend met gemak in één zucht.
Totdat, eindelijk, alles wat overblijft: slechts een Lichtgevende Leegte die blijvend in mij
is. En pas dan hoor ik diep van binnen een verre, vertrouwde stem:
"Het is nu tijd".
Ik luister deze keer zonder weerstand en met een innerlijke gloed antwoord ik zachtjes “JA!”
En als ik mijn ogen sluit, hoor ik haar stem:
“Nog een paar passen tot aan de brug even verderop, een boogbrug
Je kunt niet naar de andere kant kijken totdat je op het hoogste punt staat, in het midden.
Loop langzaam, en op de top zie je in de verte een licht. Volg het, en het zal je naar huis leiden".
In stilte antwoord ik zacht. "JA!"
Diep binnen in Wat Ik Ben, voel ik een warme bries die me troost, streelt, en me vult met alle
liefde die ik ooit heb gekend - in dit ene moment tussen tijdlijnen.
En net als ik mijn ogen open om naar voren te stappen, zie ik eindeloze horizonten met eindeloze bruggen, de een na de ander.
En met een stille lach en een bereidwillig hart stap ik naar voren, naar de eerste brug, wetend dat ik ze uiteindelijk allemaal, zonder twijfel, zal oversteken,
en ik vraag me werkelijk af waarom ik hier toch zo lang mee heb gewacht.
Dit is mijn tijd
