Het laatste uur

Ik droom een heftige droom, diep verdriet. Tijdstip vlak voor het verdwijnen van de wereld om me heen. De mensen leven hun leven alsof er niets aan de hand is. Ik leef de laatste minuten van dit leven. Er is één persoon die de mensen vertelt over wat er gaande is en wat er nodig is vanuit ons zelf, en vooral in onszelf: het is van levensbelang dat we nu de verbinding met onszelf herstellen, we zijn vergeten wie we zijn... Ik wissel een blik van verstandhouding en versta elk woord dat ze zegt. Diep verdrietig voel ik me, want alles en iedereen is straks weg. De tijd dringt, wie wil ik nu nog even zien of spreken of appen? En jij, mijn liefste jij, waar ben je en hoe zou jij je voelen nu? Jij weet, daar twijfel ik niet aan… en ik weet dat ik je terug zie in die nieuwe werkelijkheid. Ik ben diep in mezelf gekeerd en huil…

Ik huil om verlies
Ik huil om hen
Die leven in het onbewuste
Die zich vasthouden
Aan een veiligheid die aan het verdwijnen is
Ik huil
Om onwetendheid
Ik huil…
En laat los

En de rest van de dag wellen er tranen als ik terugdenk aan die droom, die werkelijkheid is. Ja… het is aan het verdwijnen. In mijzelf en om mij heen.

De eerste dag

Ik ga naar buiten en voel me duidelijk anders, 'nieuw'. Ik bezie elke persoon die ik tegen kom met belangstelling: ook zij zijn meegegaan naar die nieuwe wereld. Jong en oud. Velen zijn zich echter nergens van bewust, ogenschijnlijk is er niets veranderd. Maar toch zijn ze meegegaan. Ik zie hen, hun ziel weet. Ook zij huilen misschien wel onbewuste tranen van verlies en loslaten.

Ons Licht daalt in... Het geeft zoveel opruiming, zoveel vreugde, maar af en toe ook een beetje verdriet.

Ik glimlach…
Er is een nieuwe wereld…
In mij en om me heen..

Tinekeaug2019